کمیت لنگان!!

دلمان شعر میخواهد. پرواز در اوج احساسات و بازی با تخیل. دست و دلم به کاغذ نمیرود. انگار کاسه ذهنم خالی ار عطش شعر است و موضوعی به ذهنم خطور نمیکند. تنبلی شده بلای جان و فکرمان. نمیدانم چرا و به چه دلیل! شاید یکی از دلایلش همین اینترنت باشد. مدام سرگرمش میشوی و ذهنت میشود درگاه ورودی! پس خروجیش چه شد؟؟؟ دلم برای آن نیمایی که شعر طولانی میگفت و حس و حالش تنگ شده است.  کسی نیست درد ما را درمان کند؟! میان شعر و غزل ها مانده ام زمین خورده           سرم پی ابیات و حس من مرده تلاطم امواج روزهای بی برگی                         نشاند در خاطر زارم دو بیت پژمرده ز شور عشق و لب یار و خاطر آرام                    نبود نصیبی بجز قمار نابرده کجاست آن حس طراوت، تخیل سوزان               که به پرواز آورد این ضمیر دلمرده                                                                                   نیما ه پ.ن: یه خواننده ای داشتم یه قولی بهم داد ولی باز بد قولی کرد. بازم غیبش زده نیستش!!