یه زنم نداریم براش بنویسیم که....
کتلتت اى بلا ، مرا کشته
املتت دلبرا ، مرا کشته
آش هایت اگر چه با حالند
طعم آن قیمه ها مرا کشته
این سوالت که ظهر چى بپزم ؟
مرغ ، ماهیچه یا.... مرا کشته
این که تا از اداره مى آیم
چیده اى سفره را مرا کشته
بر سر سفره هم صدا زدنت
که : کجایى ؟ بیا.. مرا کشته
بوى سوپت که مى کند مدهوش
مى برد در کما ... مرا کشته
بد گرفتار قرمه سبزیتم
مثل لازانیات مرا کشته
دست هایت که با هنرمندى
مى پزد پیتزا... مرا کشته
استرس هاى ناب و دلسوزیت
که : نسوزد غذا ... مرا کشته
من اگر پاى سفره جان بدهم
دیس لوبیا پلوت ، مرا کشته !
