یکی از حس های خیلی خوبی که بهم دست میده اینه که وقتی میرم خونه خواهر زاده هام کلی میان دور و برم. مخصوصا این کوچیکه. جالبه شاید ماهی دوماهی 1-2 روز منو ببینه ولی انگار که من باباشم. دیگه منو که میبینه بغل مامان باباشم نمیره. بعد خب هم از لحاظ ظاهری هم شبیه منه و هم اخلاقی. یعنی در کودکی رفتارهای مردونه و خاص داره. طرز نشستنش، باهوش بودنش و کارهای بامزه ای که میکنه باعث میشه مدام هی دم و دقیقه ما بزنیم زیر خنده و قربون صدقه اش بریم. همیشه فکر میکردم دختربچه ها بامزه تر و دوست داشتنی ترن ولی با حضور محمدحسین نظرم عوض شده
اگه بخواید انتخاب کنید بچه دختر میخواید یا پسر؟(یه دونه فقط.دلیلتو چیه؟)
