شاعرانه

قلم بر دست تا شعری بگویم                    میان واژگان حرفی بجویم نهم یک یک سخن ها را به ترتیب              که تا شیرین شود حرفم چو یک سیب به سوی کاغذ و دفتر دویدم                      ولی من در گشادی بی رقیبم نهادم بر زمین من دفترم را                       بپروردم به نت من هیکلم را گشادی همچو دردی دل نشین است         فراگیر و کمی هم خوش طنین است! جدا کرده مرا از کل دنیا                            گهی روز و گهی شب ها به احیا کیبورد و موس همچون خانواده                 شده مانوس و من هم بی اراده خدایا چاره ای از بهر ما کن                       تو لطفی کن گشـــــادی را دوا کن                                                                                      نیما ه