تو خواب نازی و من آفتاب سرزده ام
برای دیدنت از پشت کوه آمده ام
مرا ببخش اگر بوی خون گرفته دلم
به استکان غمت بی اجازه لب زده ام
بپاش رنگ لبت را به صورت زردم
خراب کن به تبسم ستون غمکده ام
ببند چشم سیاه و به چشم بندی من
کبوترانه درآ از کلاه شعبده ام
مگر تو با لب شیرین عنایتی بکنی
و گرنه با نمک از بخت شور هم رده ام
اگر که عشق گناه است ای خدا بنشان
به دامن همه عالم غبار مفسده ام
از قرنطینه به تبعید ببر،مختاری
تو که نمرودترین آتش این بازاری
مردم از بس که نمُردم ! کفنم خیس نشد
ابر من بر سر چتر چه کسی می باری ؟
تو فقط خاطره ایی باش و به من فکر نکن
من خوشم بر لب این پنجره با سیگاری
من چه خاکی سر آن خاطره ها بگذارم
تو اگر سایه به دیوار کسی بگذاری؟
آه از این وحشت یک عمر به خود پیچیدن
در زمستان پتو این همه شب بیداری
گسلی زیر همین فرش برایم بگذار
نامه نه خاطره نه ، زلزله ایی آواری !
مرگ دلخواه ترین حسرت من بود ولی
مرگ با له شدگان تو ندارد کاری ...
+شعر دزدی کردم! خدا منو ببخشه!
من از نوشته های هرکسی خوشم بیاد میخونم. جه سر بزنه چه نزنه :)
آخ آخ آخ آخخخخ
چشم‌ها حس ِدروغی را تعارف می‌کنند
تا که بر هر چشم، بیش از حد توقف می‌کنند
عشق نامش نیست، این بازی بی‌شرمانه‌ای‌ست
شرم بر آن‌ها که در بازی، تخلّف می‌کنند
چشم تا وا می‌شود، دل ساده می‌ریزد فرو
قصر ِبی دروازه را راحت تصرّف می‌کنند
ناگهان آن‌ها که اظهار ِارادت کرده‌اند
می‌روند و ساده اظهار ِتأسف می‌کنند
شعر برمی‌خیزد آنجایی که در ما حرف‌ها
برنمی‌خیزند و احساس ِتکلّف می‌کنند
"عاقبت دستانمان رو می‌شود با شعرها
مثل ِچشمانی که بعد از گریه‌ها پُف می‌کنند"
سجاد رشیدی پور
بسیار زیبا بود.مرسی
مرسی
سلام.ممنونم. شما رو به جا نمیارم ولی!
