در محضر شعر

بی تو من،  ثانیه  تا  ثانیه را پیر شدم 

                                              من همان،کوه  غرورم، که زمین گیر شدم 

مثل پروانه ی بی تاب،  در اندیشه ی نور

                                             با پری سوخته ، از  زندگی ام سیر شدم

گرچه گفتم. که ازاین. عشق،حذر باید کرد

                              خود غریبانه.  به زندانِ تو. .  زنجیر شدم 

نانی از عاطفه دادی. . بمنِ سوخته دل 

                              بر سر سفره ی عشق ِتو  نمک گیر شدم

زیر شمشیر غمت،  رقص کنان باید رفت 

                              من دراین رقص ولی، کشته ی شمشیرشدم