بازخوانی اشعار گذشته ام

قلم بر دست تا شعری بگویم                    میان واژگان حرفی بجویم

نهم یک یک سخن ها را به ترتیب              که تا شیرین شود حرفم چو یک سیب

به سوی کاغذ و دفتر دویدم                      ولی من در گشادی بی رقیبم

نهادم بر زمین من دفترم را                       بپروردم به نت من هیکلم را

گشادی همچو دردی دل نشین است         فراگیر و کمی هم خوش طنین است!

جدا کرده مرا از کل دنیا                            گهی روز و گهی شب ها به احیا

کیبورد و موس همچون خانواده                 شده مانوس و من هم بی اراده

خدایا چاره ای از بهر ما کن                       تو لطفی کن گشـــــادی را دوا کن

                                                                                    نیما ه