هر وفت همه میرن سراغ چیزیو ازش مینویسن من سعی میکنم اینکارو نکنم ولی خب این بار دلم نیومد
چون عکس سربازا رو دیدم قبل از رفتن
چون میدونم یه سرباز چقدر میتونه مظلوم باشه.
یاد اون روزایی افتادم که تازه اعزام شده بودیم. همه غرورمون به باد رفته بود و همه ساده و مظلوم بودیم. چقدر رفاقتامون بی شیله پیله بود. صمیمی
یاد اون روزی که مادرا اومده بودن واسه بدرقه پسراشون روز اعزام و هر بار اون صحنه یادم میاد دلم واسه همه سربازا میسوزه. یاد اون خداحافظی های آخر
باید سرباز بشید تا درک کنید...
حالا که یه سریشون رفتن و دیگه برنمیگردن نمیدونم مادراشون چی میکشن. هر لحظه یادشون میفته به اون بوسه و آغوش و خداحافظی آخر...
به این فکر میکنم که داداش خودم هم 3 روز پیش با همین سربازها اعزام شد و چقدر نگرانش هستیم
به این که ببینی رفیقت دیگه نیست
خدا رحمتشون کنه و به خانوادشون صبر بده
خداحافظ سرباز. خداحافظ رفیق خداحافظ برای همیشه
